Vanuit Lourdes in Frankrijk zijn we de Pyreneeën ingereden, richting Spanje. Tijdens de rit in de Franse Pyreneeën hadden we heerlijk zonnig weer waardoor we eindelijk de mooie besneeuwde toppen konden zien.

Wat een mooie omgeving! Omdat veel ‘colletjes' (passen over de bergen) gesloten waren door de sneeuwval, zijn we via een tunnel van Frankrijk naar Spanje gegaan. Jammer van die colletjes, maar de weg naar die tunnel was ook erg mooi. Omdat de ingang van de tunnel boven de 1800 meter hoogte was, zijn we namelijk toch nog door een besneeuwd landschap gereden.

Aan de Spaanse zijde was echter minder sneeuw te vinden. De uitgang was zo'n 200 meter lager gelegen en het regende daar. Het was ondertussen al weer wat later op de dag en het werd tijd om een overnachtingsplek te gaan zoeken. We hadden van te voren al wat gezocht in de boeken, maar dat valt in Spanje niet mee. Camperplaatsen kennen ze niet echt en al helemaal niet in de omgeving van de Pyreneeën. Lastig dus, dan maar op zoek naar campings. Ook al zijn die wel ruim aanwezig, in deze tijd van het jaar zijn er velen gesloten. Onze eerste nacht in Spanje hebben we uiteindelijk dan ook illegaal op een parkeerplaats langs de weg doorgebracht. Het regende die nacht erg veel en hard, waardoor ik slecht geslapen heb. We slapen in de alkoof en dan lig je dus dicht onder het dak van de camper, waarbij elke regendruppel overduidelijk te horen is. De volgende ochtend bleek het uitzicht daarentegen super te zijn: wederom witte besneeuwde toppen en wat lager gelegen een fris stromend beekje.

We zijn die dag dan ook een stukje langs het beekje opgelopen. Net na het verlaten van deze parkeerplaats, zagen we zo'n 5 minuten verderop een nog mooier plekje waar we hadden kunnen overnachten. We stoppen ook altijd te vroeg! We waren al wat later op de dag vetrokken en omdat de verwachting van het vinden van een camping in de buurt niet zo hoog was, hebben we toen direct rechtsomkeert gemaakt om zo de tweede nacht in Spanje op dit mooie plekje door te brengen. Ook vanuit dit plekje zijn we nog eens langs het riviertje gelopen. De bedding was hier veel breder dan bij de vorige plek en bestond wederom uit grote en kleine keien, waardoor het soms lastig lopen was. Maar de regen was opgehouden en de zon deed goed zijn best. We hebben dan ook heerlijk een tijdje aan de waterkant gezeten en genoten van die warme zonnestralen, die volgens de thermometer opliepen tot zo'n 26 graden.

De volgende dag werd het toch echt tijd om verder te trekken. Het einddoel van die dag was Benasque, een plaats wat hoger gelegen in de Pyreneeën. Daar zou een camping zijn die open was en waar we ook konden lozen en water konden vullen, want speciale loosplekken zijn dus ook niet echt te vinden in Spanje. Eenmaal bij die camping aangekomen, bleek dat de zon die we onderweg steeds hadden gehad, daar niet te vinden was. Het regende er zelfs en daar hadden we niet zo'n zin in. Zo'n 16 kilometer terug lag Camping Alto Esera in Castejón de Sos, die volgens de ASCI-gids ook open zou zijn. Dan die maar proberen. Daar scheen heerlijk de zon en middels een wat alternatieve loosplek (zo'n beetje recht boven een open riool, in het weilandje waar normaal de paarden stonden) konden we toch weer lozen en verderop op de camping konden we ook weer water vullen. We waren weer even gered! Het is hier 's nachts wel kouder, voor het eerst vriest het voor ons, zo'n 3 graden onder nul.

De volgende dag gaan we door naar het ‘Parque Natural de AigüesTortes'. Je kunt daar onderlangs naar toe via de wat lager gelegen wegen, maar er is bovenlangs ook een route via het voor Spanje voornaamste ski-gebied ‘Baqueira-Beret' (schijnt dat het Spaanse koningshuis hier ook altijd komt). Deze route gaat uiteraard via hoger gelegen wegen, waarvan we niet zeker weten of ze wel begaanbaar zijn op dit moment. Met behulp van wat vertalingen van Engels naar Spaans en weer terug, maken we er uit op dat de wegen vrij zijn. We wagen het er op!

Wat een mooie route: wederom hebben we mooi zonnig weer en kunnen we de besneeuwde toppen overal om ons heen goed zien. Over het algemeen bevinden zich in de Pyreneeën voornamelijk hele kleine dorpjes, welke deels zijn uitgegroeid tot super toeristische ski-oorden, terwijl anderen een beetje verlaten zijn ‘achtergebleven'. Op de gele, groene en blauwe afvalcontainers na, die meestal centraal gelegen in deze ‘verlaten' dorpjes ter beschikking van de plaatselijke bewoners zijn neer gezet, lijkt het verder alsof daar de vooruitgang niet echt heeft plaatsgevonden. We stoppen in Vielha om te lunchen. We worden in deze stad een beetje overvallen door de drukte van mensen. Vielha is eigenlijk de enige grotere stad van die regio en heeft dus een grote verzorgingsfunctie. Tel daar de duizenden toeristen bij op, die daar komen voor het skiën en je kunt je voorstellen hoe druk zo'n stad dan ineens is. Na de lunch gaan we verder naar het ski-oord Baqueira-Beret. Dat dit oord niet zozeer voor de gewone burger is bedoeld, blijkt wel uit de parkeerbordjes van hotels en restaurants, die aanduiden dat die plekken alleen bedoeld zijn voor ‘special clients only'. Verder is het er supertoeristisch, zoals verwacht, maar niets voor ons. We rijden snel verder, terwijl we worden ‘achtervolgd' door een blinkende witte limo.

Nog hoger gelegen komen we bij de piste van Bonaigua op 2029 meter hoogte. Hier is het weer echt winter! Tot nu toe lag er her en der wel een verlaten hoopje sneeuw, maar meer dan dat ook niet. Hier is het overal wit en er wordt dan ook volop geskied. We stoppen bij wat andere campers op de parkeerplaats van de piste om aldaar van het uitzicht en het wintersportsfeertje te genieten. Wordt het voor Menno dan misschien ook tijd om zelf maar eens ski's te kopen? Alleen op die manier kun je dan op zo'n moment even tussendoor een piste pakken voordat je weer verder rijdt. Voor nu blijft het dus bij het mooie uitzicht in dit winterse landschap, waarna we onze weg vervolgen naar het plaatsje Espot.

Deze plaats is namelijk de enige plek vanwaar je het natuurpark AigüesTortes in kan. Je mag er met de camper zelf niet in en de campings in Espot zijn gesloten, dus overnachten we wederom op een parkeerplaats, ditmaal bij de ingang van het dorp. Voor morgen hebben we leuke plannen, namelijk een sneeuwwandeling op sneeuwschoenen!

Het is zondagmorgen 6 december en de wekker staat vroeg. Vandaag gaan we echt de sneeuw in! Joepie! We hebben sneeuwschoenen gehuurd, want volgens het toeristenkantoor zak je anders te ver in de sneeuw en kun je dus niet lekker wandelen. Het is zo'n 8 kilometer tot aan het eerste bezichtigingspunt: het meer ‘Estany de Maurici', dat tevens het startpunt is van diverse wandelroutes. Je kunt dit lopen, duurt ongeveer 2,5 uur, maar je kunt ook een jeep-taxi nemen! En aangezien wij niet zo'n zin hadden om eerst een wandeling van 8 kilometer met 600 meter stijging te moeten maken, voordat we bij de sneeuw aan zouden komen, maakten we daar dan ook graag gebruik van (en velen anderen met ons!). Volgeladen in zo'n jeep, waarbij niemand Engels sprak, en waarbij mijn wagenziekte regelmatig de kop op stak, was ik blij toen we eenmaal bij het meer aankwamen. (Had ik nu die bandjes van Beau maar meegenomen!) Het meer zelf viel nogal tegen, of waren onze verwachtingen misschien te hoog?

Hoe dan ook, vanaf dat punt begonnen de diverse wandelroutes in het natuurpark en na het onderdoen van onze sneeuwschoenen gaan ook wij van start richting een ander hoger gelegen meer, genaamd ‘Estany de Ratera'. Het is zondag en op zo'n dag ben je natuurlijk niet alleen. Dat is niet wat wij gewend zijn. Tijdens onze wandelingen in Noorwegen waren we namelijk meestal alleen. Menig Spanjaard daarentegen bevindt zich blijkbaar graag mét en zonder sneeuwschoenen in deze prachtige omgeving. Het wandelen in de sneeuw is zwaar, ook mét sneeuwschoenen, maar de omgeving is supermooi en dat merken we pas echt nadat we het tweede meer hebben bereikt. Hier haken veel mensen af en gaan weer terug naar het eerste meer, maar je kunt ook verder, wederom diverse richtingen op. Omdat de jeep-taxi's uiterlijk om 17:00 uur weer teruggaan naar Espot en wij geen zin hebben om die 8 kilometer alsnog te moeten lopen, besluiten we niet teveel hooi op onze vork te nemen en onze weg te vervolgen naar een voor ons onbekend eindpunt dat volgens de bordjes op zo'n 15 minuten lopen ligt (in de zomer dus, zonder sneeuw!). Deze route is nog mooier, hier is pad minder belopen en waan je je pas echt in ‘Winter Wonderland'.

De sneeuw ligt hier als een dikke zachte deken over het landschap en je zou er zo een duik in willen nemen. Ook heb je tijdens deze route prachtige uitzichten, die we tot nu toe nog niet hadden gehad. Uiteindelijk komen we uit bij een uitzichtspunt over het eerste meer, maar dan uiteraard veel hoger gelegen, waardoor je over de hele vallei heen kijkt met in de verte, hoe kan het ook anders, besneeuwde bergtoppen.

Hier kun je niet verder en we moeten dus weer terug. Nu begint de afdaling en daarbij ook de pijn in mijn linkerknie. Ik had gehoopt er niet zo'n last van te hebben, maar zodra we bij een wandeling met een afdaling te maken krijgen, dan is het toch steeds weer raak (althans sinds onze mega-wandeling in Slowakije zo'n jaar terug waarbij we als ongeoefende wandelaars zo'n 26 kilometer hadden gelopen over de bergtoppen van het Hoge Tatra gebergte, met daarbij een stijging en dus ook weer een daling van 1300 meter). Langzaam naar beneden dan maar. Op de terugweg besef je pas dat het ondertussen warmer is geworden en op de lager gelegen route is het eerst zo mooie pad, al een aardige vieze smurrie geworden. De sneeuw is langzaam aan het smelten en de vele wandelaars maken het er niet beter op. Eenmaal onder bij het meer, moeten we natuurlijk nog even wachten totdat de jeep-taxi weer volgeladen is, maar na een gelukkig rustigere terugrit (andere chauffeur) komen we uiteindelijk geheel voldaan van deze mooie dag, rond half 5 weer in Espot aan, waar we wederom op de parkeerplaats overnachten.

Voordat we de volgende dag vertrekken, moeten we eerst nog even bellen met de Iveco garage waar we onze camper altijd in onderhoud hebben. De route van afgelopen zaterdag was een zware belasting voor de camper. Onderweg zijn we menig grindbak tegengekomen en dat zegt wel genoeg over de percentages en lengtes van de afdalingen. Tijdens die rit merkte Menno dat de remdruk soms even weg was en dat is natuurlijk niet fijn, zeker niet als je in de bergen rijdt. Op advies van de garage heeft Menno de wiellagers nagekeken omdat deze er voor zouden kunnen zorgen dat de remdruk ‘wegvalt' en je extra moet ‘pompen' voordat er weer druk is. Dus eerst maar weer de camper op de krik.

Normaal stond deze altijd achter Menno zijn bestuurdersstoel, maar voor de verandering (we hem tot nu toe tenslotte toch nooit nodig gehad) had hij hem nu eens helemaal achter in het luik gezet. Dus nadat het luik voor de zoveelste keer deze vakantie (zie ons lekkage probleem in het vorige reisverslag) was leeggehaald om bij de krik te kunnen komen en de camper vervolgens omhoog gekrikt was, hebben we inderdaad kunnen constateren dat er bij het linker voorwiel een lichte speling aanwezig was. Weer even overlegd met de garage, maar volgens hen konden we er wel mee verder rijden, maar we moeten het uiteindelijk wel na laten kijken. Zo gezegd, zo gedaan. De route ‘naar beneden' ging gelukkig goed. De remdruk bleef behouden, dus ‘so far, so good', maar we willen dit uiteraard wel verder laten nakijken als we daar weer de mogelijkheid voor hebben. Maar nu eerst door naar ons volgende doel: Andorra! We hadden er geen idee van, maar Andorra is een vorstendom op zichzelf en behoort niet tot de EU. Het ligt in de Pyreneeën tussen Frankrijk en Spanje in en je kan hier voordelig tax-free shoppen. Aangezien het ons wel leuk leek om zelf sneeuwschoenen te hebben, vonden wij het een aardig idee om die dan daar te gaan kopen. Het advies van één van onze reisboeken over Andorra was het volgende: ‘Vermijd Andorra tijdens weekenden, kerst- en paasvakantie en de maand Augustus. Het vorstendom lijkt met zijn drukke winkelcentra, supermarkten, koopjesjagers, verkeersopstoppingen, grenscontroles en agressief Engelssprekende verkopers soms een 468 km2 grote hel op aarde! Toen we dit lazen moesten we er om lachen en vonden het eigenlijk nogal vergaand dat een schrijver dit op deze manier in een boek vermeldt. Van dit advies uitgaande, dachten we dat we niets te vrezen hadden, want het was tenslotte geen weekend, geen vakantie en geen augustus. Wij zijn misschien niet veel gewend (en zoeken dan ook graag de rust op) maar het was ook nu verschrikkelijk!! Al vanaf binnenkomst in Andorra rij je van het ene winkelgebied in het andere, overal zijn mensen en overal staan parkeerplaatsen vol met auto's. Op zowat elk kruispunt staat een verkeersregelaar te fluiten en wild te gebaren en je kunt bijna niets anders dan meerijden in de menigte.

Omdat Andorra nog altijd bergachtig is en de gebouwen langs de wegen hoog zijn, was onze Garmin al snel de weg kwijt. We reden dan ook een beetje als een kip zonder kop rond en volgden de stroom van het verkeer, je kunt namelijk nergens stoppen. Na verloop van tijd zitten we in de hoofdstad Andorra la Vella en zien we tussen alle drukte in, een grote parkeerplaats waar bussen staan. We mogen er volgens de borden niet op, maar er staan meer campers dus we nemen de gok. Eindelijk rust, nou ja, rust, je mag stilstaan en dat is op dat moment al heel wat! Volgens de parkeertarieven mag je hier ook 12 tot 24 uur staan, zelfs 4 tot 5 dagen. We besluiten hier dan ook te overnachten, maar na even in de stad te hebben gelopen komen we terug bij onze camper en vinden we een briefje achter de ruiterwisser waarop (ook in het Engels) vermeld staat dat we er daar tussen 23:00 en 7:00 uur niet mogen staan. We maken vervolgens een wandeling naar de camping van de stad om te kijken of we daar kunnen overnachten. Deze ligt helaas verder weg dan we dachten en na een flinke wandeling blijkt bovendien dat deze camping een wel erg steile toegangsweg heeft. Verder staan er waarschuwingen betreffende maximale lengtes van 7 meter en wij zijn langer. Bovendien staat deze camping bomvol en zou het zowieso met onze lengte toch al erg moeilijk worden om een plekje te vinden. Maar eigenlijk vinden we de camping zelf ook helemaal niets, dus we besluiten de hoofdstad uit te rijden om een andere camping te zoeken. Volgens de ACSI campinggids zou er namelijk 10 kilometer verderop een camping zijn, die wat rustiger gelegen lag, dat sprak ons wel aan. Na diverse malen verkeerd gereden te zijn, te midden van het spitsuur van Andorra (het was ondertussen zo'n zes uur 's avonds), zitten we na een uur rijden uiteindelijk op de juiste weg en zien we puur toevallig een parkeerplaats langs de weg waar één vrachtwagen, wat bussen en een camper staan. De slagbomen zijn open en de parkeerautomaat doet het niet. Het blijkt een toeringcar-parkeerplaats te zijn. We zijn het ondertussen aardig zat na al weer een lange rit door deze hel in Andorra en besluiten deze parkeerplaats op te rijden. Nergens staat bovendien dat we er niet mogen staan en anders dan horen we het vanzelf wel weer. Het is net buiten de stad La Massana, al een stukje verwijderd van de hoofdstad, dus het zal wel meevallen. Tijd voor het avondeten...

Deze nacht hebben we goed geslapen. We zijn niet weggestuurd en er zijn bovendien nog meer campers bij komen staan. (Het zijn soms ook net schapen die camperaars, echte kuddedieren!) We besluiten na het ontbijt het stadje La Massana de bekijken. Ook hier zijn volop winkels en aan de overkant van de parkeerplaats is een winkel met wintersport artikelen. Tax-free dat kennen ze alleen niet, tja daar kunnen we dan niets mee. Vreemd hoor, heel Andorra moet een walhalla zijn voor tax-free shoppen en bij de eerste winkel waar we dan écht wat willen gaan kopen, kijken ze je aan alsof ze water zien branden. We gaan verder en komen bij een parfumerie-zaak aan. Mijn Chanel no 5 is bijna op, dus als ik daar mijn voordeel mee kan doen, dan wil ik dat natuurlijk niet laten. In de winkel vragen we opnieuw hoe het nu met dat tax-free shoppen zit. De vrouw achter de balie spreekt gelukkig Frans en weet mij uit te leggen dat Andorra helemaal geen tax heeft. Kun je het je voorstellen, een land zonder BTW?! Ik wist niet dat het bestond! Waarom zetten ze dat niet in de boeken en de folders van het toeristenkantoor, dat had een hoop sneller duidelijk gemaakt! Maar nu we dit weten, maakt het het allemaal wel makkelijker. Je hoeft dus niet bij de douane je geld terug te vragen, zoals we dat in Noorwegen gewend waren. Na mijn Chanel te hebben ingeslagen, doen we nog wat boodschappen bij de plaatselijke supermarkt. Niet dat de dagelijkse boodschappen daar nu allemaal zo aantrekkelijk geprijsd zijn, maar diverse alcoholische dranken kun je hier gewoon uit het rek meenemen en die zijn wel degelijk goedkoper. Eenmaal terug bij de camper gaan we weer verder op zoek naar een camping. Het wordt ondertussen wel tijd om te lozen en weer water te vullen. Uren rijden we rond, maar geen enkele camping heeft de beschikking over een put waarin we kunnen lozen. Wij hebben geen losse tanks, zoals veel ander campers en hebben dus echt een put nodig waar we boven kunnen staan. Op de kaart die we van het toeristenkantoor hadden gekregen, zie ik een soort van camperparkeerplaats staan, misschien dat daar iets mogelijk is? We zijn op dat moment gelukkig in de buurt, het is tenslotte ‘nog maar' de derde keer dat we dit stadje doorkomen, dus we rijden er naar toe en ja hoor, een loosplek! Jammer genoeg moet je daarvoor met je camper wel eerst een super-, maar dan ook echt een supersteile helling op. Onze trekhaak schuurt over de weg waar we uit kwamen en ik hou mijn hart vast terwijl Menno het steile pad omhoog rijdt. De camper trekt het echter niet om in zijn eerste versnelling omhoog te komen. Uiteindelijk lukt het Menno om met slippende koppeling boven te komen en kunnen we eindelijk lozen. Helaas is er geen voorziening om water te tappen, dus moeten we toch weer verder op zoek naar een camping, maar dat moet nu geen probleem meer zijn. We komen terecht op camping Casal in Canillo, waar we water kunnen vullen, zodat we weer kunnen douchen en waar we de volgende dag i.i.g. het vuile douchewater weer kunnen lozen. De wc-tank lozen lukt helaas niet, die put zit te ver achter een gebouwtje waar we met de camper niet kunnen komen, maar die hadden we gelukkig bij die loosplek op die steile helling al geleegd, dus dat is nu even niet meer zo'n noodzaak. En als klap op de vuurpeil heeft deze camping ook nog free-wifi!! Tijd om het reisverslag weer even bij te werken, dus bij deze dan... tot de volgende keer !!

Google Earth route